Love You More Than You'll Ever Know: Rozdział 13

Rano Nathan obudził się z lekkim bólem głowy w salonie. Rozejrzał się i zobaczył resztę chłopaków „porozwalanych” po całym pokoju. Nie mógł sobie przypomnieć co wczoraj wieczorem robili. Ostatnie co pamiętał to, to że Siva przyniósł z pokoju czystą. Później film się urwał. No trudno, ważne, że Tom się od stresował, a my przy okazji trochę zaszaleliśmy. Nathan wstał i spojrzał na zegarek. Było już po 11. zaczął się szybko zbierać. Miał się dzisiaj spotkać z Anią. Niestety po dzisiejszej nocy nie wyglądał za dobrze. Wziął telefon i zapisał w nim numer Ani, a następnie wysłał jej smsa.

― Przyjadę po Ciebie o 15 Ok.?

Włożył telefon do kieszeni i poszedł się ogarnąć do łazienki.

Ania i Monika właśnie jadły śniadanie, gdy telefon pierwszej z nich zawibrował. Dziewczyna odczytała wiadomość i uśmiechnęła się lekko.

― A Ty co masz taki głupi wyraz twarzy? ― zapytała Monika.

Ania nie skomentowała tego. Wystawiła jej tylko język i poszła do swojego pokoju. Zaczęła przeglądać ubrania zastanawiając się co ma na siebie włożyć. Jako, że świeciło słońce i było bardzo ciepło Ania postawiła na krótkie, czerwone spodenki i białą koszulkę, a do tego balerinki. Gdy założyła już to, uznała, że wygląda jak prawdziwa Polska, przywdziana w barwy narodowe. Zaśmiała się i zeszła na dół.

― Monika wiesz, że Cię bardzo Kocham… ― zaczęła podstępem.

Dziewczyna popatrzyła się na nią.

― Czego chcesz? ― zapytała podejrzliwie.

― Pomalujesz mnie prawda?

― No skoro tak nalegasz…

Dziewczyna poderwała się na nogi i zaciągnęła Anię do swojego pokoju. Po kilku ostrzeżeniach, związanych z makijażem Monika zaczęła pracę. Po ok. 20 minutach skończyła. Była bardzo zadowolona z efektu końcowego. Był to delikatny makijaż podkreślający zieleń oczu Ani. Następnym zadaniem były włosy. Jak na złość nie chciały się ułożyć, każdy loczek wywijał się w inną stronę, więc Ania związała je w ogon zostawiając kilka krótszych loków opadających jej na policzek. Gdy była już gotowa, poszła do salonu obejrzeć z Moniką coś w telewizji.

Wracając do Nathana, gdy wyszedł z łazienki wyglądał już trochę lepiej. Ale nie można oczekiwać cudów po zarwanej nocy, pełnej alkoholu. Nastawił sobie budzik i położył się do łóżka, aby trochę odpocząć. Gdy wstał była już 13:30. Po małej drzemce nie było już nic po nim widać. Założył ciemne szorty i białą koszulkę z napisami. Zszedł na dół, gdzie o dziwo wszyscy jeszcze spali, zjadł coś i musiał już wychodzić. Trzasnął przy tym drzwiami aby reszta zgrai wstała już. Po kilkunastu minutach był już pod domem dziewczyn.

― Hej… ― powiedział jedynie, gdy Ania otworzyła drzwi i zamurowało go na jej widok.

― No hej. To gdzie się wybieramy. ― zapytała dziewczyna.

― Yyee… zobaczysz. Cześć Monika! ― krzyknął na pożegnanie, łapiąc Anię za rękę i prowadząc do samochodu.

Chłopak zabrał ją na spacer po nieznanych jej zakamarkach Londynu. Szli wąskimi uliczkami rozmawiając i śmiejąc się. Czas szybko mi mijał. Weszli do małej, przytulnej kawiarenki i zjedli coś. Było już dobrze po 18, gdy Nathan wpadła na pewien pomysł. Wrócili do samochodu i jechali ok. 30 minut, w czasie których coraz lepiej się poznawali. Gdy Nathan zaparkował dziewczyna rozejrzała się. Byli w jakimś parku. Ale nie wiedziała co będą robić. Wchodzili właśnie ja jakąś górkę, gdy Ania zapytała:

― Czemu tu jesteśmy?

― Postanowiłem trochę powariować. ― wskazał na szczyt górki, na której stały wielkie przezroczyste kule.

Dziewczyna popatrzyła na niego z dziwnym wyrazem twarzy.

― To Kule Zorba. Będziemy w nich zjeżdżać! ― oznajmił z uśmiechem na twarzy.

― Co? Ty chyba oszalałeś! Ja do tego nie wejdę.

― Nie bój się. Będę przy Tobie. ― powiedział chłopak i uśmiechnął się tym swoim delikatnym, seksownym uśmiechem.

Ania mimowolnie też się uśmiechnęła. Weszli na sam szczyt i zaczęli się przygotowywać do zjazdu. Oboje weszli do kuli, a chwilę później spadali już w dół górki. Ania miała zamknięte oczy i krzyczała z wrażenia. Chłopak natomiast uwielbiał to. Gdy się zatrzymali Nathan pierwszy wysiadł z kuli i pomógł wyjść Ani. Na szczęście lub nieszczęście kula z turlała się trochę i Ania upadła na Natha, który trzymał ją za ręce pomagając jej wyjść. Dziewczyna wylądowała na leżącym Nathanie, który zaczął się śmiać. Nie przeszkadzało mu, że tak się stało, był teraz przez to bardzo blisko Ani, która też już zaczęła się śmiać. Dziewczyna szybko wstała i podała rękę Nathowi.

Robiło się już ciemno i późno, ale para zajęta rozmową i żartami nie zwracała na to najmniejszej uwagi. W pewnym momencie Nathan zaczął gilgotać Anię. Dziewczyna zaczęła uciekać, Nathan szybko ją jednak dogonił i złapał. Ania odwróciła się twarzą do niego i zamarła. Ich twarze dzieliło jedynie kilka centymetrów. Nathan także przestał się śmiać, patrzył jedynie w zielone oczy dziewczyny. Nie chciał znowu popełnić tego samego błędu co ostatnio. Miał właśnie zamiar odsunął się, gdy usta Ani dotknęły jego ust. Dziewczyna nie mogła się dłużej powstrzymywać. Zanurzył swoje ręce w jego włosach. Pragnęła znów poczuć smak jego miękkich ust, jego zapach, bliskość jego ramion obejmujących ją mocno. Zaskoczony, ale także szczęśliwy Nathan zaczął odwzajemniać pocałunek. Objął ją i przybliżył do siebie, jego ręce błądziły po jej plecach. Miał nadzieję, że ta chwila nigdy się skończy.

Minęła cała wieczność zanim oderwali się od siebie. Spojrzeli na siebie, jakby widzieli siebie pierwszy raz. W pewnym momencie zadzwonił telefon Ani. Dziewczyna odebrała.

― Gdzie Ty jesteś? Wiesz która jest godzina? ― zaczęła krzyczeć Monika.

Ania spojrzała na zegarek. Była prawie 22. O Boże jak ten czas szybko zleciał, pomyślała.

― Zgubiła poczucie czasu, przepraszam. Niedługo będę. Pa. ― i rozłączyła się.

Nathan nie mówiąc nic złapał Anię za rękę i poprowadził w stronę samochodu. Po drodze nie odzywał się, patrzył uśmiechnięty co chwilę na dziewczynę. Za każdym razem, gdy to robił ta rumieniła się trochę. Nie wiedzieć kiedy, byli już pod jej domem. Jako dżentelmen, Nathan otworzył jej drzwi auta. Następnie odprowadził pod sam dom obejmując ją. Stojąc już pod drzwiami domu chłopak spojrzał w jej oczy i powiedział:

― Nie wiem czemu, ale czuję i pragnę być ciągle przy Tobie. Chce się Tobą opiekować i być blisko Ciebie.

― Ja też nie wiem czemu, ale mam podobne odczucia. Przyciągasz mnie…

Nie zdążyła dokończyć, bo Nathan zaczął ją całować. Był to delikatny, zmysłowy pocałunek, który przerwała im Monika. Dziewczyna wyszła zobaczyć co zatrzymuje przyjaciółkę.

― Oooo… Najmocniej przepraszam… Już mnie nie ma… ― powiedziała Monika i szybko wróciła do środka, ale czatując przy oknie.

Nathan zaśmiał się, a wraz z nim Ania.

― Powinnam już wejść, bo Monika wybije czołem tą szybę. ― wskazała na okno, z którego Monika wyglądała, i zaśmiała się.

― No dobrze. To do zobaczenia później. ― pocałował ją ostatni raz, uśmiechnął się do niej i puścił oczko do uwieszonej w oknie Monice.

Ania weszła do środka z bananem na twarzy i oznajmiła przyjaciółce, że za karę nic jej nie powie. Odwróciła się na pięcie i poszła wziąć prysznic. Gdy kładła się do łóżka dostała smsa:

― Cały czas o Tobie myślę i nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z Tobą:* Dobranoc, Kolorowych snów:***

― Ja też nie mogę przestać o Tobie myśleć:* Miłych snów;*

Ania odpisała na wiadomość, wtuliła się, z uśmiechem w poduszkę i kilka chwil później odleciała do krainy snu.