Rozdział 44

― Hej co tam? ― zapytała Ania widząc uśmiechniętą od ucha do ucha Michelle, która wparowała do jej pokoju.

― Właśnie wpadłam na Monikę i Toma… No powiedzmy, że nie należy im teraz przeszkadzać… ― wyjaśniła dziewczyna.

― No domyślam się, bo widziałam jak godzili się przed domem, dlatego dyskretnie się oddaliłam, żeby mieli czas dla siebie… ― uśmiechnęła się Ania. ― Lepiej powiedzmy o tym dziewczynom, żeby nie zrobiły im nalotu przez przypadek… ― dodała jeszcze.

Michele kiwnęła głową i poszła do Nareeshy i Jessici. Gdy tylko wyszła, telefon Ani zaczął dzwonić. Dziewczyna spojrzała na wyświetlacz i jeszcze szerzej się uśmiechnęła.

― Hej Skarbie. ― przywitała się odbierając telefon.

― Tom gdzieś nam zniknął… Był może u Was? ― Nath przeszedł do samego sedna.

― Nie musicie się martwić… Jest w pokoju Moniki… ― wyjaśniła szybko Ania.

― Aha rozumiem… To może przyjedziesz z pozostałymi dziewczynami do nas, żeby dać im trochę czasu?

Ania oczywiście zgodziła się. Zabrała Michelle, Nareeshę i Jess do samochodu i udały się w stronę domu chłopaków. Dziewczyna zostawiła jeszcze kartkę dla Moniki i Toma zanim wyjechały. Po kilkunastu minutach były już na miejscu. Od progu chłopaki zaczęli dopytywać się o szczegóły dotyczące Moniki i Toma, więc Ania i Michelle zrelacjonowały wszystko dokładnie. Nath i Max bardzo ucieszyli się, że ich przyjaciel pogodził się z dziewczyną. Mieli nawet plan, aby mu pomóc w tym, ale gdy chcieli mu go przedstawić, zorientowali się, że nie ma go w domu. Na szczęście obyło się bez ich pomysłów, bo nie wiadomo, co by się wydarzyło jeszcze… Po chwili jednak, gdy dziewczyny skończyły mówić, wpadli na kolejny plan… Ania musiała przyznać, że ten był nawet bardzo sensowny i bardzo spodobał jej się… Wszyscy zaczęli dopracowywać szczegóły tego pomysłu, i gdy po 3 godzinach do domu wrócili Tom i Monika, każdy element był gotowy.

― No witamy nasze gołąbeczki… ― odezwał się Max widząc parę wchodzącą do salonu.

― Mamy dla Was małą niespodziankę… ― dodał Nath.

Tom i Monika popatrzyli zdezorientowani na wszystkich. Nie wiedzieli o co im chodzi. Z wyjaśnieniami pośpieszyła Ania, widząc ich zdziwione miny:

― Nie ma na co czekać… Jutro lecimy do Bułgarii, do Neseber!

― Że co…?! ― zapytała zaskoczona Monika.

― Wszystko jest już załatwione… Jutro rano mamy samolot… Musimy wszyscy w końcu odpocząć od tych wiecznych problemów i po prostu cieszyć się życiem! ― wyjaśniła Michelle.

Monika i Tom popatrzyli na siebie i oboje krzyknęli w tym samym czasie:

― To trzeba się pakować!

Wszyscy udali się na górę pomóc chłopakom i Jess się spakować. Następnie rozdzielili się na grupy by pomóc reszcie dziewczyn w pakowaniu. Oczywiście Tom i Nath pojechali do Ani i Moniki. Razem z nimi zabrali się Jay i Jess. Z Nareshą i Michelle pojechali Max i Siva. Wieczorem wszyscy byli zwarci i gotowi. Tom i Nath spakowali walizki dziewczyn do samochodów i przywieźli je do siebie, gdzie miały nocować, aby ułatwić wyjazd na lotnisko… Przynajmniej taka była ich wersja… Prawda była taka, że nie chcieli się z nimi po prostu rozstawać… Jak się okazało na miejscu, Max i Siva postąpili podobnie. Tak więc rano nigdzie nie będą musieli już jeździć. Wszyscy położyli się wcześnie, bo samolot mieli o 8:00 rano. Dla Ani i Moniki trudno było zasnąć. Były bardzo podekscytowane wyjazdem. Cieszyły się, że będą mogły spędzić wspólne chwile z przyjaciółmi… Z taką oto myślą po jakimś czasie zasnęły…

Rano wszyscy krzątali się po całym domu, zapinając ostatnie guziki wyjazdu. Wszystko szło jak po maśle… Aż dziwne, że nic im nie przeszkodziło. Ale teraz o tym nie myśleli. Byli pochłonięci wizją Bułgarii, która stała przed nimi otworem. Na lotnisku byli o 6:30. Przeszli sprawnie przez odprawę i zostało mi jedynie czekać na ich samolot… Gdy zajęli swoje miejsca, każdy pogrążył się we śnie, aby odespać troszkę wczesną pobudkę. Po kilku godzinach lotu, byli już na miejscu. Podziwiali przepiękne widoki, przez szyby taxówek, które wiozły ich do hotelu. Okazał się on niesamowity, a pokoje… Istne apartamenty. Nathan ustalił z chłopakami, że za godzinę wszyscy mają spotkać się w holu przy recepcji. Każdy udał się do swojego pokoju, rozpakował się i odświeżył. O ustalonej godzinie wszyscy zebrali się i udali na kolację. Dziewczyny wybrały małą, przytulną restaurację, w której podawali tutejsze potrawy.

Podczas wspólnego posiłku, Ania patrząc jak wszyscy rozmawiają i śmieją się, poczuła, że w końcu odnalazła rodzinę. Teraz to właśnie oni byli dla niej najbliższymi, których darzyła swoją miłością. Zanim się obejrzała, chłopcy prowadzili ją, Monikę, Michelle, Nareeshę i Jessicę na plaże. Pary przeszły się wzdłuż morza i zatrzymali na jednym ze wzniesień przy brzegu plaży. Był cudowny zachód słońca… Pierwszy raz Ania mogła się nim cieszyć mając przy sobie tak bliskie sobie osoby, a w szczególności Natha, który czule ją teraz obejmował i całował w szyję. Nie mogła uwierzyć w to, że ma przy sobie tak wspaniałego chłopaka… Że obdarzył ją swoją miłością i zaufaniem… To było jak jakiś sen, z którego nie chciała się obudzić. Chciała, aby ta chwila trwała wiecznie. Ale to była rzeczywistość i ten fakt przepełniał ją ogromnym szczęściem. Ania zauważyła, że reszta chłopaków także obejmuje swoje dziewczyny i wpatruje się w ten magiczny zachód, którego nikt z nich już nie zapomni… To dopiero początek, pomyślała Ania. Początek ich cudownego życia, które się dopiero zaczyna i szczęścia o jakim nawet nie marzyły…

___________________________________

Tak więc jest i finałowy rozdział ;P

Przepraszam najmocniej za to że tak długo musieliście czekać i rozczarowaliście się tym rozdziałem ;( Ale to jest definitywny koniec tego opowiadania i nie będzie tu już więcej rozdziałów... Wiem, że Was zawiodłam tym rozdziałem, ale nie mam już żadnych pomysłów co do tego opowiadania ;( W głowie siedzą mi teraz tylko strzępki kolejnego... Jeszcze raz Was najmocniej przepraszam ;((((

Zaryzykuję i złożę dedykację. Mam nadzieję, że nie będzie ona (ta dedykacja) czymś niemiłym dla tej osoby, ze względu na rozdział...

Tak więc specjalna dedykacja dla:

Paoli ;* Kochanie dla Ciebie jest ten ostatni rozdział, bo bez Ciebie nie było by tego opowiadania ;* Nie wiem czy o tym wiesz, ale to dzięki Tobie zaczęłam pisać to opowiadanie ;) Bo gdy wyjechałaś i nie mogłam czytać Twojego opowiadania, postanowiłam, że zacznę pisać swoje ;P To Twoje opowiadanie zainspirowało mnie do pisania, za co Ci bardzo dziękuję ;**** Kocham Cię ;*****

Dziękuje też WAM wszystkim za to że to czytałyście i wspierałyście mnie ;) Dziękuję za tak liczne odwiedziny ;) Nie spodziewałam się tego i jestem zaszczycona, że byłyście ze mną tak długo ;***** Kocham Was ;*****

Informuję też, że zakładam nowego bloga z nowym opowiadaniem i jak tylko go założę to poinformuję Was o tym na tym blogu ;D Mam nadzieję, że ktoś się tam zjawi i spodoba się Wam choć w połowie jak ten ;) Będzie on z innej perspektywy pisany... Wiec zobaczymy jak to będzie ;P

Jeszcze raz dziękuję WAM Kochane za wszystko ;*****

 Dziś tak imprezowo, odświętnie ;D

KOCHAM WAS ;*****