Rozdział 43

Monika stała tam tak, wycierając co chwilę spływające po jej policzkach łzy, gdy ze schodów zbiegła Ania. Dziewczyna zaczęła wypytywać co się stało, dlaczego tak krzyczała, a gdy przyjaciółka nie odzywała się, podbiegła do okna przy drzwiach i zobaczyła Toma, który zatrzymał się przy furtce, opierając się o nią i chowając twarz w dłoniach. Ania przestraszyła się. Złapała Monikę za ramiona i potrząsnęła nią.

― Coś Ty zrobiła?! ― zawołała.

Monika dalej milczała. Wpatrywała się jedynie w drzwi, za którymi zniknął Tom. Ania zaczęła się irytować. Nie mogła z niej nic wydobyć, a liczyła się każda minuta. Chłopak w każdej chwili mógł pojechać i już nie wrócić.

― Czy Ty wiesz co Ty zrobiłaś?! ― Ania wydarła się na Monikę. ― Czy Ty jesteś ślepa? On nie może żyć bez Ciebie… Postaw się na jego miejscu! Jak byś się czuła, gdyby to on się tak zachowywał? Jakby to Ciebie jakiś chłopak zaczął całować, a Tom by to widział! Czy Ty choć raz o tym pomyślałaś…?!

Dopiero teraz to do Moniki dotarło. Słowa Ani były jak kubeł zimnej wody. Co ona najlepszego zrobiła! Jak mogła go tak potraktować! Żałowała każdego słowa, które padło z jej ust dzisiaj… Dlaczego dopuściła do takiej sytuacji? Dlaczego musiała być tak uparta? Mogła mu po porostu uwierzyć… Mogła zaufać temu co do niej mówili… Teraz przez jej upór mogła wszystko zaprzepaścić… Wszystko, na czym jej tak bardzo zależało i bez czego nie mogłaby dłużej żyć… Miłość tego chłopaka! Chłopaka, dzięki któremu odnalazła sens życia i chęć do walki… Chłopaka, który sprawił, że poznała co to jest prawdziwa, bezwarunkowa miłość… Chłopaka, dzięki któremu znowu była szczęśliwa…

― No biegnij za nim…! ― Ania wyrwała ją z zamyślenia.

Monika ocknęła się i wybiegła z domu. Wszystko działo się tak szybko. Nie zdążyła nawet pomyśleć, a biegła już w stronę furtki. Widziała jak Tom podchodzi do samochodu i otwiera drzwi. Nie mogła dopuścić do tego, aby odjechał… Nie mogła go stracić…

― TOM! ― krzyknęła rozpaczliwie.

Chłopak słysząc swoje imię, podniósł głowę i zobaczył Monikę, która biegła w jego stronę. Dziewczyna, gdy tylko dobiegła do niego rzuciła mu się w ramiona i zaczęła znowu płakać.

― Wybacz mi… ― Monika nie mogła przestać mówić. ― Nie wiem co ja sobie myślałam… To co powiedziałam to nieprawda. Kocham Cię. Nie chcę Cię stracić… Zachowałam się jak totalna…

Tom przerwał jej, składając na jej ustach czuły pocałunek. Przez ciało Moniki przeszła ciepła fala. Znowu czuła cudowne pocałunki Toma, przeszywające jej ciało. A jeszcze chwilę wcześniej, przez swoja własną głupotę mogła stracić go. Mogła już nigdy więcej nie poczuć jego silnych ramion, które trzymały ją mocno i przyciągały do siebie, jego cudownego zapachu, który zawracał jej w głowie, smaku jego delikatnych i miękkich ust, które łapczywie ją całowały… Ale jakimś cudem udało jej się. Zdążyła na czas… Tom za to wiedział jedynie, że nigdy więcej nie dopuści do takiej sytuacji. Nigdy już nie opuści Moniki… Nie miał do niej żalu, o to jak zareagowała, bo sam pewnie postąpiłby podobnie… Nie zapanowałby na swoimi emocjami i zrobiłby pewnie jeszcze coś gorszego… Liczyło się teraz dla niego tylko to, że Monika mu wybaczyła… Gdy tylko się od siebie oderwali, dziewczyna spojrzała Tomowi w oczy i znowu zaczęła mówić:

― Tak bardzo Cię przepraszam…

― Już nic nie mów… To ja powinienem Cię przepraszać… ― Tom znowu jej przerwał. ― Nie powinienem dopuścić w ogóle do takiej sytuacji… Powinienem szybciej zareagować…

Tym razem to Monika mu przerwała:

― Uświadomiłam sobie swój błąd… Nie chcę Cię stracić… Za bardzo Cię Kocham i…

Chłopak kolejny już raz przerwał jej, całując ją.

― Nie mówmy już o tym… ― powiedział odrywając się od niej.

Monika kiwnęła jedynie głową i pociągnęła Toma w stronę domu. Chłopak zdążył popchnąć drzwi samochodu i zamknąć je pilotem, i udał się za Moniką. Wchodząc do domu dziewczyna zauważyła, że Ania gdzieś zniknęła. Zapewne wszystko widziała i ulotniła się do swojego pokoju, pomyślała Monika. Dziewczyna od progu zaczęła namiętnie całować Toma, prowadząc go na górę. Chłopak złapał Monikę w talii i podniósł, zakładając ją sobie na biodra. Dziewczyna oplotła swoje nogi wokół nich, całując go po szyi i rozpinając mu koszulę. Będąc już na górze, chłopak przystanął na korytarzu, przyciskając Monikę do ściany i ściągając z niej koszulkę, która opadła na podłogę. Tom powrócił szybko do namiętnych pocałunków, gdy z pokoju obok wyszła Michelle i stanęła jak wryta. Monika i Tom oderwali się od siebie słysząc świst wciąganego powietrza i spojrzeli na dziewczynę.

― Hej… To ja nie będę Wam przeszkadzała… ― powiedziała i przeszła szybko przez korytarz, wchodząc do pokoju Ani.

Monika nie przejęła się tym za bardzo. To, że była w samym staniku nie krępowało jej, bo Michelle była kobietą, a na dodatek jej przyjaciółką. Dziewczyna uśmiechnęła się zadziornie do Toma i wpiła się z powrotem w jego wargi. Chłopak udał się szybko do pokoju Moniki i zamknął za sobą drzwi nogą. Podszedł do łóżka i położył na nim Monikę, pozbawiając ją spodenek. Dziewczyna przyciągnęła go do siebie i przewróciła, tak by to ona mogła być na górze. Zajęła się nim i całując jego tors, zdjęła z niego rozpiętą już koszulę. Następnie przechodząc coraz niżej, rozpięła pasek jego spodni, rozporek i ściągnęła z niego spodnie. Monika powróciła do Toma i pozbawiła go ostatniego ubrania jakie miał na sobie, czyli bokserek. Ręce chłopaka powędrowały po plecach Moniki, aż do zapięcia stanika, który po niespełna sekundzie znajdował się już na podłodze, a jego dłonie przejechały do przodu. Tom okręcił ich tak , by zająć miejsce dziewczyny i móc pozbawić ją koronki z jej bioder. Gdy to zrobił, spojrzał na nią i na jej piękne ciało pożądliwym wzrokiem, sprawiając, że Monika zaczerwieniła się. Tom pochylił się nad nią i dziewczyna poczuła jego męskość w sobie. Z jej ust dobył się cichy jęk rozkoszy. Chłopak słysząc go, przyśpieszył, pozwalając ich ciałom rozkoszować się tą wspaniałą chwilą. Oboje czerpali z tego ogromną przyjemność, dając się ponieść ekstazie miłości. Czuli napływające w nich ciepło, dające znać o tym, że są na granicy uniesienia. Ich ciała połączyły się w jedno  i poczuli rozkosz, jakiej jeszcze nie przeżyli. Tom opadł obok Moniki, która wtuliła się w niego i szepnęła mu do ucha:

― Kocham Cię najbardziej na świecie.

― Jesteś moim życiem… ― dziewczyna usłyszała czuły głos Toma, zwrócony w jej stronę.

____________________________

Jest i rozdział ;) Przepraszam, że musiałyście tak długo czekać ;(

Mam nadzieję, że ten rozdział spodoba Wam się ;)

Jest on specjalnie dla:

Oli - Nemezis ―nie martw się Skarbie wiem, że byłaś na mnie zła, że Cię wkręciłam do tego, że Tom i Monika się pokłócili, ale już wszystko jest dobrze ;) tak więc nie obwiniaj się, że wybrałaś Toma ;P Dziękuję Ci za miłe słowa i dobre rady na wenę ;) i za Twoje wsparcie ;*** Kocham Cię ;*****

Monice za jej cudowne komentarze, które podnoszą mnie na duchu (choć pod ostatnim rozdziałem go zabrakło) ;P Cieszę się, że mogłam Cię poznać, bo okazałaś się wspaniałą osobą ;) Uwielbiam i Kocham Ciebie Słońce Ty moje ;***

asia0987 Kochanie dziękuje Ci za wsparcie ;*** jesteś ze mną przy każdym rozdziale, co bardzo wiele dla mnie znaczy ;) Bardzo też czekam na Twoje kolejne opowiadanie, bo tęsknie za Twoim cudownym pisaniem ;****

Aleshy moja droga, jak mogłaś pomyśleć, że zrobiłabym im coś takiego? Ja też ich kocham i bym nie mogła ich rozdzielić na dobre ;) tak więc nie martw się ;***

Oraz wszystkich, którzy to opowiadanie komentują i czytają ;****

PS. Mam dla Was kolejną zapowiedź parafialną...

Otóż kończę to oto opowiadanie... Nie wiem ile jeszcze będzie rozdziałów... Może jeden, może dwa... No ale w każdym razie to już powoli koniec...

Nie chcę, żebyście były smutne albo co gorzej złe ;( Po prostu na to opowiadanie przyszedł już czas...

Ale nie wiem czy to dla Was dobra wiadomość, czy zła ale jak zakończę to opowiadanie to zacznę kolejne... Tak więc będziecie mogły dalej (jeśli oczywiście będziecie chciały) czytać moje teksty ;P

Zapraszam Wszystkich do komentowania i wyrażania swoich opinii (wszystkich opinii) nawet tych anonimowych ;D

Kocham Was Bardzo mocno ;***