Rozdział 42

― Gdzie ona jest?! ― zawołał Tom po chwili ciszy. ― Gdzie jest Monika?!

Ania nie wiedziała jak ma się zachować. Tom widząc, że dziewczyna nic mu nie powie, wybiegł z klubu szukać Moniki. Ania pobiegła za nim i zatrzymała go za rogiem ulicy, dokładnie tam gdzie stały niedawno Monika i Michelle. Złapała go za rękę, a gdy się zatrzymał, stanęła przed nim i położyła mu dłonie na klatce piersiowej, aby nie mógł dalej iść. Zaraz za nimi przybiegli Nathan i Max, chcąc pomóc przyjacielowi. Tom rozglądał się wszędzie, aż w pewnym momencie zauważył Michelle, która obejmowała Monikę. Coś w nim pękło.

― Monika! ― Tom zaczął krzyczeć i wyrywać się.

Dziewczyna słysząc swoje imię, mimowolnie odwróciła głowę w tamtą stronę. Poznałaby ten głos wszędzie. Zobaczyła jak Ania stara się nie dopuścić Toma, do tego, aby podszedł do niej. Dziewczyna widząc Toma i czując samą jego obecność w pobliżu znowu nie mogła się ruszyć. Jej ciało płatało jej figle, pozbawiając ją kontroli nad nim i zmuszając do rzeczy, na które nie miała ochoty. Czuła się bezsilna. Z jej oczu zaczęło spływać jeszcze więcej łez. Jej serce krwawiło i już nigdy, była o tym święcie przekonana, nie zostanie uleczone, przez nikogo.

― Tom proszę Cię… Nie widzisz w jakim ona jest stanie… ― zaczęła Ania.

Widziała, że Monika dłużej tego nie wytrzyma, a nie chciała, żeby jeszcze bardziej cierpiała.

― Ale ja muszę z nią porozmawiać… ― głos Toma ledwo było słychać.

Ania rozumiała, że jest mu ciężko patrzeć jak Monika cierpi, ale nie mogła pozwolić na to, żeby z nią teraz porozmawiał. Była zła na siebie za to, ale musiała mu w tym przeszkodzić. Bardzo chciała, żeby się pogodzili, bo chciała ich szczęścia. Stała tak między nimi i czuła się jak pomiędzy młotem, a kowadłem. Nie była w stanie wybrać między Moniką, a Tomem. To był istny koszmar. Wiedziała, że zrani tym Toma, ale musiała pomóc przyjaciółce. W końcu to ona była z nią we wszystkich najtrudniejszych chwilach jej życia, a teraz ona potrzebowała jej.

― Tom poczekaj chociaż do jutra… ― zaczęła niepewnie Ania, nie wiedząc jak zareaguje Tom. ― Daj jej ochłonąć. Monika musi się uspokoić. Przemyśleć wszystko…

Chłopak był rozdarty… Musiał się na to zgodzić, bo i tak nie miał teraz szans porozmawiać spokojnie z Moniką.

― Postaram się z nią porozmawiać dla Ciebie, bo wiem, że ją Kochasz… ― dodała Ania widząc jego minę.

― Dziękuję Ci za to, że mi pomagasz… ― powiedział tylko Tom.

Ania przytuliła go, a następnie zwróciła się do Natha:

― Nathan oddaj kluczyki od Twojego samochodu… Wrócicie z Jayem lub Sivą…

― Odwiozę Was… ― zaczął protestować.

― Poradzimy sobie same! ― ucięła Ania.

Nath nie chciał się z nią kłócić, więc podał jej kluczyki z dokumentami i pocałował na pożegnanie. Ania odwróciła się i pobiegła do dziewczyn. Od razu przejęła Monikę i zaczęła prowadzić ją w stronę samochodu. Tom stał tam tak, aż dziewczyny nie odjechały. Przyglądał się z wielkim bólem, każdej kropli na twarzy dziewczyny, którą tak Kochał, a które sam wywołał. Zostałby tam pewnie dłużej, ale Max pobiegł do klubu po Jaya i Sivę, i wszyscy razem zabrali go i wrócili do domu. Gdy tylko Jess i Nareesha dowiedziały się co wydarzyło się, pojechały do pozostałych dziewczyn, zostawiając chłopaków samych. Po jakiś 30 minutach Ania, Michelle i Monika były już w domu. Od razu zaprowadziły przyjaciółkę do pokoju i pomogły się jej przebrać. Starały się przez cały ten czas pocieszać ją i wspierać, aby poczuła się troszkę lepiej i przestała choć na chwilę płakać, ale nie miało to żadnego skutku. Jakiś 15 minut po ich przyjeździe ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Monika wystraszyła się trochę, że może być to Tom. Ania chciała zostać sama z przyjaciółką, porozmawiać z nią o tym co się wydarzyło, więc poprosiła Michelle, aby dała im chwilę i sprawdziła kto przyszedł. Dziewczyna wyszła z pokoju, a Monika jeszcze bardziej się rozpłakała. Ania kolejny raz ją przytuliła, dodając jej otuchy. Nie mogła patrzeć, jak tak niepotrzebnie wylewa łzy.

― Kochanie posłuchaj mnie… ― Ania spojrzała na przyjaciółkę. ― Nie rozumiem Cię… Dlaczego tak się zachowujesz? Przecież Tom nic nie zrobił. To wina Charlie… Sama widziałam, że odepchnął ją zaraz…

― To nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia… ― powiedziała stanowczo Monika. ― A ten taniec? Jakoś nie przeszkadzało mu jak wciskała swój tyłek w jego krocze… ― dziewczyna odezwała się znowu przez łzy.

― To nic nie znaczyło… Przecież on Cię Kocha najbardziej na świecie. Zrobiłby wszystko dla Ciebie… Już nie pamiętasz ile dla Ciebie znaczy? ― Ania nie wiedziała, jak ma ją przekonać.

― Pamiętam… I to mnie najbardziej boli… Ciągle go Kocham i będę zawsze Kochać. Zaufałam mu bezgranicznie… Tylko ja potrafię być taka głupia, żeby kolejny raz dać się oszukać…

― Przestań gadać takie głupoty! ― Ania się wkurzyła. ― Nie jesteś głupia! Jesteś najwspanialszą osoba jaką znam! To dzięki Tobie przetrwałam wszystkie okropne chwile w moim życiu. To Ty zawsze dodawałaś mi siły i stawiałaś do pionu, gdy się załamywałam, wiec nie masz prawa mówić takich rzeczy! A Tom Cię nie zawiódł! Kiedy to w końcu zrozumiesz…?!

Ich rozmowę, a raczej wymianę zdań, bo rozmowa nie można było tego nazwać, gdyż do Moniki nic nie trafiało, przerwało pukanie do pokoju. Zza uchylonych drzwi dziewczyny dostrzegły Michelle, która była z Jessicą i Nareeshą. Obie dziewczyny podbiegły do Moniki i zaczęły ja przytulać i pocieszać. Ania troszkę się uspokoiła i zaproponowała, aby dziewczyny zostały u nich na noc. Monika ucieszyła się, gdy przystały na to. Nie chciała być sama. Miała nadzieję, że dzięki nim jakoś to przetrwa. Wszystkie udały się do pokoju Ani i postanowiły obejrzeć jakiś thriller, aby odciągnąć Monikę od myślenia o dzisiejszym zajściu. Niestety nic to nie dało.

Dziewczyna była obecna z nimi jedynie ciałem. Jej myśli krążyły ciągle w koło Toma. Ciągle zastanawiała się nad słowami Ani. Nie chciała ich dopuścić do siebie. Bardzo ciężko było uzyskać od niej przebaczenie… A przecież widziała wszystko na własne oczy. Bo przecież, gdyby tak nie było, nie zareagowałaby tak… Nie czułaby tego przeszywającego bólu… Ale może jej ciało specjalnie odmawiało jej posłuszeństwa, żeby mogła porozmawiać z Tomem i zrozumieć swoje błędne myślenie… Tylko ten ból w jej sercu… On nie pozwalał jej racjonalnie myśleć. Czuła jakby miała w piersi dziurę… Jakby ktoś wyrwał jej serce… Nie mogła się na niczym skupić. Co chwilę przekonywała samą siebie do sprzecznych myśli… Wykończona wszystkim nawet nie zauważyła kiedy, a opadła na poduszki i zasnęła. Reszta dziewczyn po jakimś czasie widząc, że Monika śpi, także poszły się położyć.

Następnego dnia rano Monika obudziła się z wielkim bólem głowy i podkrążonymi oczami. Jej wczorajsze rozmyślenia, jeszcze bardziej skomplikowały sytuację. To wszystko przerastało ją. W jej głowie kłębiły się tysiące myśli, których nie umiała poukładać w logiczną całość. Rozmyślając ciągle o tym, zeszła na dół do kuchni, aby się czegoś napić. Nie zdążyła jednak wejść do niej, bo rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Dziewczyna niepewnie podeszła do nich i otworzyła je. Gdy tylko zobaczyła stojącego za nimi Toma, próbowała zamknąć je, ale chłopak nie pozwolił na to. Przytrzymał je ręką, a następnie pchnął, wchodząc do środka.

― Proszę Cię, porozmawiajmy… ― powiedział patrząc czule na Monikę.

― Nie mamy o czym! ― odpowiedziała szybko.

― Skarbie, proszę Cię wysłuchaj mnie… ― zaczął Tom, łapiąc Monikę z ręce.

Dziewczyna wyszarpała dłonie z uścisku chłopaka i przerwała mu:

― Nie chcę tego słuchać… I nie mów tak więcej do mnie!

Tom nie poddawał się. Chwycił ponownie Monikę za ramiona i przybliżył do siebie.

― Kocham Cię! I nic tego nie zmieni…

Dziewczyna ponownie przerwała Tomowi:

― Zostaw mnie… Rozumiesz! Nie chcę Cię więcej widzieć! ― wykrzyczała, a z jej oczu kolejny raz pociekły łzy. ― Wyjdź stąd!

Chłopak mimowolnie rozluźnił uścisk. Czuł, że stracił wszystko co miał. Że stracił tą najcudowniejszą istotę, która stała przed nim. Widział, że jego obecność sprawia Monice ból. Nie chciał tego. Nie chciał, żeby więcej przez niego cierpiała. Spojrzał smutno ostatni raz w zaszklone oczy dziewczyny, a następnie wyszedł zostawiając ją samą na środku korytarza…

____________________________________

Ok napisałam. Znoszę szlaban dla Moniki ;P Ale widzę, że nikt zbytnio nie tęsknił...

Nie wiem co o tym rozdziale mam powiedzieć, bo nie chcę Was złościć ;* hehe

Tak więc powiem tylko, że jest ;D

Zapraszam też wszystkich do przeczytania opowiadania Anki ;) która jest z nami od niedawna, a której opowiadanie znajdziecie TUTAJ! Bardzo mi się spodobało to co pisze i czekam ciągle na wyjaśnienie tego co się stało z bohaterką! Dziękuję Ci też za miłe komentarze na moim blogu ;***

I jeszcze na koniec taka mała zapowiedź parafialna ;) Niestety nie wiem kiedy będzie następny rozdział ;( Nie będzie mnie w weekend, a gdy wrócę nie będę miała kiedy pisać... Ale obiecuję, że każdą wolną chwilę spędzę pożytecznie, na pisaniu i postaram się niedługo coś wstawić ;) Mam nadzieję, że mi wybaczycie i rozumiecie...

Dziękuję Wam, że jesteście ;***

Awwww.........